محیط‌زیست و انقلابی‌گری
تاریخ انتشار: ۹ اردیبهشت ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۶۳۱۷۹۶
همشهری آنلاین - محسن مهدیان: حفاظت از محیط‌زیست به عهده چه کسی است؟ حامیان محیط‌زیست؟ تشکل‌های دفاع از حیوانات و طبیعت؟ نهادهای مردمی کارشناسی و مجموعه‌های پژوهشی؟ گروه‌های متدین و انقلابی کجا هستند؟ از محیط‌زیست با کدام رویکرد دفاع می‌کنیم؟ از نگاه مادی‌گرایی و از زاویه نگاه معیوب غرب و یا جایگاه حقیقی طبیعت در عالم؟
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
همه ما از اهمیت محیط‌زیست در نگاه رهبری باخبریم.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
داستان آهوهای پارک جنگی اطراف تهران، تاریخی شد. ماجرای تذکر رهبر معظم انقلاب برای حفاظت از زیستگاه آهوهای این پارک جنگلی که سرنوشت یک طرح بزرگ شهری را تغییر داد.
برخی به جهت ولایت پذیری‌شان، موسمی و فصلی سراغ محیط‌زیست می‌روند و البته این مسئله را اولویت دست چندم نظام می‌دانند و وقتی ورود می‌کنند که یک چالش محیط‌زیستی تبدیل به یک بحران امنیتی شود. مثلاً تخریب طبیعت و تهدید آب کارون و خشک شدن تالاب‌های خوزستان زمانی برایشان اهمیت پیدا می‌کند که بیم اعتراضات خیابانی رود و یا ریزگردها از یک چالش محیط‌زیستی به یک بحرانی سیاسی تبدیل شود.
مخاطب پرسش ما جوان متدین انقلابی است. بنابراین کسانی که از محیط‌زیست به جهت دلمشغولی‌های صنفی و یا علائق کارشناسی و یا ژست‌های روشنفکری و دغدغه‌های مادی و ناقص غربی دفاع می‌کنند در معرض این سؤال نیستند. و اما چرا انقلابیون ما کمتر نسبت به محیط‌زیست دغدغه دارند؟
پاسخ این سؤال را باید در ۲ سرفصل جداگانه تحلیل کرد. یکی فهم تعمیم نیافته از سریان وحدت در کثرت و امتداد نظام توحیدی تا نظام مادی و دوم شیوه و روش ناتمام از سبک زندگی دینی.
ضعف اعتقادی ما در فهم صحیح از این نظام توحیدی است. طبیعت را باید با نگاه معرفتی و حکمی الهی تحلیل کرد. طبیعت، هم آیه است و هم نماد. آیه، وجود حضرت حق و نماد، جلوه‌های وجودی حق است. بر همین اساس اهل معنا طبیعت را زبان گویای معشوق می‌دانند. در نگاه توحیدی به هستی، طبیعت نه فقط آیه‌ای از وجود حق و بلکه جلوه‌ای از معشوق ازلی است. مثل اینکه حافظ طبیعت را تنها معبری برای استدلال و برهان علیت نمی‌داند بلکه آن را نمادی می‌پندارد که هر عنصرش جلوه‌ای از معشوق است. «هر که بر هرچه نظر کرد پرستید تو را».
مراد دل ز تماشای باغ عالم چیست
به دست مردم چشم از رخ تو گل چیدن
همین ضعف معرفت شناختی، مقدمه اشکالی دیگر در سبک زندگی ماست. سبک زندگی را اگر توحیدی تعریف کنیم، زیست مؤمنانه و انقلابی امتداد دادن توحید تا جزئی‌ترین سطح زندگی است. زندگی توحیدی، جبهه حق را با همه اجزایش می‌بیند و محیط‌زیست و دفاع از حیوانات را جزئی از این نگاه جبهه‌ای به عالم می‌داند.
اگر محیط‌زیست را در امتداد توحیدی به عالم ماده تحلیل کنیم، جایگاهش در سبک زندگی فردی و اتفاقاً سبک مبارزات انقلابی می‌درخشد. همین محیط‌زیست می‌تواند دست نظام سرمایه‌داری امپریالیستی را در عالم رو کند و بی‌آبرو سازد. افیون سرمایه‌داری و ظلم ساختاری امپریالیسم جهانی را تنها با همین تخریب محیط‌زیست می‌توان به افکار عمومی جهان نشان داد.
در نهایت اینکه با نگاه توحیدی به طبیعت، دفاع از محیط‌زیست جزئی از زندگی مجاهدانه در جبهه حق است. دفاع از محیط‌زیست را از نمایش خارج کنیم؛ چه ژست‌های روشنفکری و چه اداهای تصنعی سیاسی. حقیقت انقلابی‌گری توجه تام و تمام به همه اجزای جبهه حق از جمله طبیعت و غیره است؛ چه آنکه جبهه مقابل نیز با تمسک به همین موضوع، دست به تغییر طبیعت زده است.
منتشر شده در همشهری محله منطقه ۱۲ در تاریخ ۱۳۹۶/۱/۱۵
کد خبر 755835منبع: همشهری آنلاین
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۶۳۱۷۹۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
چگونه به هنر نگاه کنیم و واقعا آن را ببینیم؟
"کارن کی هو" نویسنده حوزه هنری می‌گوید:"اگر سعی می‌کردید زندگی تان را بدون هنر دوباره تصور کنید بله، کاملا متفاوت به نظر می‌رسید. هنر با چیز‌هایی بیشتر از آن چه مردم فکر می‌کنند تلاقی می‌کند".
به گزارش فرارو به نقل از وُکس، این صرفا ون گوگ‌ها و مونه‌ها نیستند که آثار هنری شان بر روی دیوار موزه‌ها آویزان شده اند. هنر در آثار هنری‌ای مانند سازه "دروازه ابر" ساخته "آنیش کاپور" هنرمند بریتانیایی هندی تبار در پارک میلینیوم (هزاره) در شیکاگو یا در عمارت مارپیچ ساختمان گوگنهایم در نیویورک نیز وجود دارد.
هنر هم چنین، هنر زینت بخش پوستر فیلم‌های سینمایی و تابلو‌های ویترین فروشگاه‌ها می‌باشد. هنرمندان با هنرشان بر لباس‌هایی که می‌پوشید، موسیقی‌ای که گوش می‌دهید و محصولاتی که مصرف می‌کنید تاثیر می‌گذارند. به زبان ساده هنر همه جا حضور دارد.
با این وجود، اگر هنر اصلی اساسی از فرهنگ ما می‌باشد آیا بسیاری از ما احساس می‌کنیم که آن را درک نمی‌کنیم؟نتیجه نظرسنجی‌ای انجام شده توسط "یوگاو" در سال ۲۰۲۳ میلادی منتشر شد نشان داد که تقریبا نیمی از پاسخ دهندگان امریکایی گفته بودند که خود را هنرمند نمی‌دانند. ۵۸ درصد یا حتی میزان بیش تری از پاسخ دهندگان گفته بودند که با جریان‌ها یا سبک‌های هنری معروف آشنا نیستند.
شما شاید بخواهید ستایش گر هنر باشید، اما برای تبدیل شدن به فردی هنردوست باید با هنر ارتباط برقرار کنید.
به هنر به عنوان یک ماجراجویی تعاملی نگاه کنیدگاهی اوقات استفاده از راهنما‌های صوتی یا گوش دادن به صحبت‌های هنرمندان برای روشن شدن تاریخچه یک اثر کمک کننده است، اما لزوما همواره به شما کمک نمی‌کند با هنر ارتباط برقرار کنید.
رمزگشایی معنای یک اثر مستلزم نگاه کردن به کالبدی بودن آن است. اتصال یک اثر هنری به سایر مصنوعات فرهنگی و در عین حال انتقال تجربیات زندگی خود از این باور سوررئالیستی پیروی می‌کند که معنا از مثلث سه ضلعی خود اثر، نیت هنرمند و واکنش بیننده به آن ناشی می‌شود.
معنای هنر از تعامل بین بیننده و هنرمند ناشی می‌شود. آن چه بیننده از یک اثر استنباط می‌کند صرفنظر از نیت هنرمند که خالق اثر بوده اهمیت دارد. از این منظر برای فهم یک اثر هنری باید کمتر احساس ترس به خود راه دهیم، زیرا هیچ راه درست یا غلطی برای خوانش یک اثر هنری وجود ندارد و صرفا ایده‌هایی هستند که می‌توانند توسط هنرمند بسط یافته یا هدایت شوند.
"مولی اووندن" هنرمند و شاعر در مینه سوتا در این باره می‌گوید:" نیازی ندارم بیننده نقاشی هایم دقیقا منظورم را بداند، اما دوست دارم به اصطلاح با اثرم دست بدهد. این بیشتر در مورد گشودگی به روی یک گفتگو یا دعوت به یک تجربه است". این رابطه با در نظر گرفتن بازدید از موزه یا گالری به عنوان یک اقدام فعال و نه منفعل ممکن است به تحکیم رابطه با هنر کمک کند.
یک مطالعه ۲۰ ساله که در سال ۲۰۱۷ میلادی مجددا تایید شد نشان داد که ما به طور متوسط صرفا به مدت ۲۷ ثانیه به یک اثر هنری در موزه یا گالری نگاه می‌کنیم که شامل عنوان و اطلاعات همراه آن می‌شود. "دیل" هنرمند چند رشته‌ای می‌گوید:"تلاشی برای خلق اثری وجود دارد که نیازی نیست زمان زیادی را صرف فکر کردن درباره آن کنید". با این وجود، او معتقد است که تفکر انتقادی برای هر هنری هم از طرف هنرمند و هم از طرف بیننده امری حیاتی می‌باشد.
اووندن می‌گوید:"ما در مدرسه یاد می‌گیریم چگونه در مواجهه با شعر یا هر اثر هنری دیگری همه اجرا را شناسایی کرده و آن‌ها را از هم جدا کنیم". با این وجود، او در کار خود به عنوان یک مربی هنری سعی می‌کند مخاطب را وادار کند که به این فکر کند که پس از آن تشریح چه رخ می‌دهد. او می‌گوید: "وقتی همه چیز از هم پاشید یاد نمی‌گیریم که چه کار کنیم و به نوعی اثر را رها می‌کنیم". اووندن بر این باور است که رابطه بین بیننده و اثر در روند جمع‌آوری دوباره جهان شکل می‌گیرد.
اگر هنر فرآیندی از تخیل است که واقعیت را قابل تصور، به یاد ماندنی و گاهی حتی قابل پیش بینی می‌سازد همانطور که "سوزان لنگر" فیلسوف فرهنگی گفته بود چنین تعاملی می‌تواند حتی فراتر از این نیز پیش برود، زیرا باعث ایجاد احساساتی می‌شود که ما هر روز با آن در تماس نیستیم احساساتی مانند انزجار و ترس. برای مثال، با تماشای آثار دیل متوجه می‌شویم که تعدادی از قطعات او الهام بخش طنز هستند و هم چنین تجربه بومیان امریکا را به تصویر می‌کشد، زیرا انسانیت به تصویر کشیده شده و حقیقت نگران کننده‌ای را در مورد تسخیر آمریکا نشان می‌دهد.
دیل با اشاره به این که نقش او به عنوان یک هنرمند آن است که ایده هایش را با صداقت بیان کند می‌گوید: "من سعی نمی‌کنم اثری را خلق نمایم و سپس به این فکر کنم که مخاطبان آن را دوست خواهند داشت". هنر صادقانه حتی می‌تواند مخاطبان را به شدت ناراحت کند. دیل می‌گوید:"با این وجود، این ناراحتی بخش مهمی از کار است".
در این مورد بخشی از عدم فهم هنر مخاطب می‌تواند ناشی از بی میلی برای مقابله با آن ناراحتی باشد. همان گونه که لنگر نوشته آموزش هنر آموزش احساس است وقتی هنر باعث ایجاد احساساتی می‌شود که ما همیشه به آن دسترسی نداریم ممکن است برای مدیریت آن کار دشواری پیش روی مان قرار داشته باشد. با این وجود، در جریان دست و پنجه نرم کردن با آن احساسات است که ارتباط با هنر و در نهایت درک و فهم آن شکل خواهد گرفت.
چگونه می‌توان تمایل به ناراحتی را آموزش داد؟ اووندن در این باره می‌گوید حتی به عنوان یک عاشق مشتاق هنر او متوجه می‌شود که واکنش احساسی همیشه آسان نیست. او می‌گوید: "این می‌تواند واقعا طاقت فرسا باشد".
مراقب زوزه‌های تجربه خود باشیدشاید بتوان نحوه ارتباط مان با هنر را دلیلی بر کاتارسیس* دانست. این کاری است که آثار هنری انجام می‌دهند. در طول زندگی انسانی مان ما حجم قابل توجهی از درد اندام خیالی* را داریم از دست دادن پدر و مادر در دوران کودکی یا نوجوانی، حضور در جنگ و حتی چیزی به اندازه داشتن یک معلم بدجنس. سپس به دنبال پیدا کردن راهی برای مقابله با آن از طریق کار کردن یا گوش دادن به یک آهنگ یا طرق مختلف دیگر خواهیم بود.
"کارن کی هو" می‌گوید اگر فکر کردن به هنر را به عنوان راهی برای تغییر زمان یا تغیبر تجربه خود آغاز کنید و اگر از پاسخ سطحی "این یک عکس خوب است" فراتر بروید آن زمان تماشای یک اثر هنری می‌تواند تلاشی واقعا جالب توجه باشد.
او به نمایش آثار "یوهاس ورمیر" نقاش هلندی قرن هفدهمی در موزه رایکس آمستردام اشاره می‌کند که با استقبال چشمگیری مواجه شد و بازدیدکنندگان را از سراسر نقاط جهان به سوی خود جلب کرد. علیرغم آن که ممکن است فکر کنید زندگی تان ارتباط اندکی با زندگی اشراف هلندی قرن هفدهمی دارد آثار ورمیر در به تصویر کشیدن زیبایی لحظه‌های روزمره برای تان الهام بخش خواهد بود تا از نو به زندگی خود نگاه کنید. او می‌گوید:"امیدوارم وقتی به انجام آن کار‌ها فکر می‌کنید متوجه شوید که زیبایی در آن لحظه نیز وجود دارد".
* کاتارسیس اصطلاحی است که ارسطو برای تزکیه روحی و روانی تماشاگر از تراژدی عنوان می‌کند. کاتارسیس به نوعی شبیه همذات پنداری یا حس سمپاتیک در تماشاگر است.
*اندام خیالی یا Phantom Limb سندرومی روانی است که فرد هم چنان اندام بدنی از دست رفته را حس کرده و حتی درد را در آن ناحیه احساس می‌کند. در واقع این احساس درد در ناحیه اندام از دست رفته انکار واقعیت تلخی است که در صورت اتمام درد فرد باید با آن روبرو شود.
مدیررسانهای پرسپولیس: سپاهان به جای شکایت بیجا، عذرخواهی کند